나는 작가 야
همه میگن از آرزوهات حرف نزن، اونا رو توی دلت نگه دار تا وقتی بهشون برسی. اما من با این حرف به شدت مخالفم. آدم باید روزی هزار بار درباره رویاهاش حرف بزنه. باید بشینه یه گوشه درباره آرزوهاش فکر کنه و تصمیماتشو یادداشت کنه. آرزو تا وقتی تو دل آدم باشه، تا ابد آرزو باقی می مونه و هیچوقت به واقعیت تبدیل نمیشه. اما وقتی رویاهاتو به زبون بیاری، یه نیرویی تو رو وادار میکنه که برای رسیدن بهش تلاش کنی. تلاش کنی تا حرفاتو ثابت کنی. این که به همه بفهمونی فکرای قشنگی که تو سرته قرار نیست یه فکر قشنگ باقی بمونن.
شاید خیلیا پیدا بشن که به آرزوهات بخندن. آره، صد در صد همچین آدمایی پیدا میشن. اما یه جمله معروفی هست که میگه :« هر وقت درباره آرزوهات حرف زدی و کسی بهت نخندید، بدون آرزوهات اونقدرا هم بزرگ نیستن.» منم یه لیست بلند بالا از آرزوهامو فهرست کردم که هر روز بهشون سر میزنم.
آرزوهای من اونقدرا هم دست نیافتنی نیستن، اما به هر حال باید براشون خیلی تلاش کنم. یکی از این آرزوهام که دو ساله شب و روز بهش فکر میکنم، ساختن یه زندگی ایده آل توی سئوله. سئول رویایی ترین شهریه که میشه تصور کرد. تا الان به هرکس گفتم دلم میخواد یه روز توی کره جنوبی زندگی کنم، بهم گفته :« تو هم عاشق بازیگراش شدی، هوس کردی بری اون جا.» اما واقعیت اینه که من عاشق فرهنگ مردم اون جا شدم، نه بازیگرای معروف و خواننده های درجه یکش. سئول از نظر پیشرفت تکنولوژی توی آسیا حرف اولو میزنه. کره جنوبی جزء ثروتمند ترین کشورهای جهانه. فرهنگ مردم کره جنوبی با فرهنگ ایرانی ها شباهتای زیادی داره. حتی یه خیابون توی سئول هست به اسم "خیابان تهران" که نمایندگی اصلی شرکت سامسونگ داخل این خیابون هست. خیابان تهران، ثروتمند نشین ترین خیابان سئوله و این نشون میده که کره ای ها برای کشور ما احترام زیادی قائلن.
به هر حال هر چقدر هم درباره این کشور فوق العاده حرف بزنم، فایده ای نداره. باید یه پست جداگانه درباره کره جنوبی و طبیعت بکر و بی نظیرش بنویسم. اونقدر چیزای جالبی در رابطه با این کشور فوق العاده هست که توی چندتا پست وبلاگی جا نمیشه.
سعی می کنم توی پستای بعدی وبلاگ، درباره این کشور مطالب بیشتری منتشر کنم.
[ بازدید : 277 ] [ امتیاز : 3 ] [ امتیاز شما : ]